Un ano máis, alegrámonos moito de presentar o noso Certame Literario das Letras Galegas. Unha cita para animarvos a todos e todas a despregar as vosas dotes literarias e a deixar voar a imaxinación, escribindo contos fantásticos, de medo, de aventuras, máis persoais, máis gracioso, poemas,…o que queirades! Sodes libres para elixir un tema e sacar ese gran escritor/a que levades dentro. Neste enlace de aquí abaixo vos deixamos as bases para participar.
E como sempre, animámosvos a participar! A escribir…e viva a nosa lingua!
Xonás, Annika e David aceptan o encargo de coidar durante o verán as flores dunha casa deshabitada. No faiado atopan un feixe de cartas escritas por Andreas e a súa irmá no século XVIII. Falan dos seus amores e dunha maléfica estatua funeraria exipcia que trae consigo unha maldición. A partir de aquí comezarán a investigar e veranse envoltos nunhas interesantes aventuras. Hai intriga, historia de amor entre os rapaces, un cura (o Padre Lindroth), unha curiosa partida de xadrez, etc. Excelente novela.
Clásico da literatura brasileira que conta a historia dun neno de cinco anos que comenza a percibir a vida, coas suas alegrías e tristezas. Ao non comprender o mundo dos adultos, Zezé ten longos e emotivos diálogos cunha árbore e fala de todo o que non pode falar cos maiores. É unha obra de plena vixencia para non pasar de puntas polo tema do maltrato infantil e as súas consecuencias.
Este é un deses libros que se venden por milleiros e gostan igual a nenos, adolescentes e maiores, eloxiada pola crítica e considerada unha das mellores obras de literatura infantil e xuvenil de tódolos tempos. É un deses libros que sabe chegar ó corazón do lector sen máis arte que facer unha boa literatura.
A editorial Primeirapersoa o recomenda para 2º de E.S.O.
O normal nos pobos é topar xardíns de flores e tendas e bares ó lado da casa,, pero se vives en Santa Mariña de Augas Santas, perto de Alariz, na provincia de Ourense, a cousa é moi diferente, nos xardíns das casas hai tumbas dos teus antergos.
O pobo é moi bonito, ten un precioso casco histórico e ten unha Iglesia marabillosa. O pobo debe o seu nome a unha muller que foi decapitada nesa vila por un gobernador romano. Cando foi enterrada xurdiron do chan tres chorros de sangue que logo se volveron nunha fonte de auga milagreira que ainda hoxe existe e que se di que cura algunas enfermedades.
Perto da igresa tamén hai un carballo que segundo a lenda sangraba cando o querían curtar. Ó final a árbore ardeu porque lle caeu un lóstrego e uns madereiros curtaron os restos. O misterioso de tema é que acabaron morrendo todos en moi pouco tempo.
Como aquí non acaban os misterios deste pobo, cerca está o chamado “forno da santa” donde foi quemada. Esto está nunha construcción templaria, da que hoxe queda pouco pero donde aínda se poden visitar varias galerías subterráneas con final descoñecido. Mellor non vos metades.
E para acabar de complicar as cousas, por si fora pouco misterio nun so pobo, nel vivu Manuel BlancoRomasanta, o lobishome de Allariz. Este foi o primeiro asasino en serie de Galicia, tamén coñecido como sacamantecas ou sacauntos. Parece ser que matou a 13 persoas, todos mulleres e nenos. O tipo non so asasinaba xente senon que lles quitaba a grasa e a vendía polos pobos de Galicia como un ungüento maravilloso e curativo. En 1852 foi detido, xuzgado e condenado a norte. A raiña Isabel II cambioulle a pena por cadena perpetua, din que en agradecemento por curarlle unha enfermedade cun misterioso ungüento, non se sabe, todo é un misterio Morreu no ano 1863 nunha cárcere de Ceuta.
Eso é todo, en resumo é un sitio ó que paga apena viaxar e pasear polas súas rúas. Nunca se sabe que misterios podes atopar.
O mestre Mateo ten que facer o Camiño de Santiago e escapa do Pórtico da gloria acompañado dun anxo trapalleiro que acaba perdendo parte das plumas, tamén da sombra dun cabalo (un dos bichos do Pórtico). Polo medio uns policías que non creen nada do asunto…
Unha historia divertida, sorprendente e ben contada.
“O prometido é débeda”, di o refrán, e por iso queremos adicarlle este espazo aos nosos gañadores e gañadoras do último Certame de Cartas de Amor de Candeloria. Os seus traballos foron elixidos pola súa orixinalidade, o seu sentimento, a súa creatividade.
Parabéns para eles e elas e moitísimas grazas a todos os participantes pola súa ilusión e esforzo!
Alicia (rapaza rebuldeira e traste) e os seus catro amigos (Álvaro, Aida, Anxo e Alba) anda a construír unha cabana de xestas e paus no Campo da Igrexa de Eiravella. E nestas chega Pumariño, un home duns setenta anos que fala con debuxos no chan e anda a picar nas paredes da casa. El sendo neno viu cómo lle mataban o pai na guerra e agora desfai valados para topar o ouro que agachou seu pai canteiro…
Hoxe empeza unha nova sección deste blog, donde imos explorar e coñecer maravillas que temos en Galicia e son pouco coñecidas e que fan da nosa terra unha das máis bonitas e interesantes do mundo.
Empezamos polo mosteiro románico de San Pedro de Vilanova en Dozón (Pontevedra).
DCIM\100MEDIA\DJI_0010.JPG
No ano 1154, Guntroda Suárez, señora feudal, decide doar os terreos para a construcción e dotación de propiedades para a subsistencia do convento, unha práctica bastante normal na Sociedade Feudal, pola que as señoras importantes, unha vez que quedaban viuvas, fundaban un convento de monxas e se retiraban a vivir nel. Así mesmo aparece grabado no muro do ábside, donde aparece o nome e a data da fundación de este cenobio benedictino feminino. O poder que consiguiu el Mosteiro se ve moi claro no feito de que tiñan propiedades por toda Galicia e no mesmo Concello que ten o título de Coto Real dende 1173.
En 1499, o haberen menos monxas, pasa a depender do convento de San Paio de Enterealtares de Santiago, a donde se trasladaron as monxas despois da Desamortización do século XIX. Actualmente so queda a Iglesia e algún restos das pedras do Convento integradas nas paredes das casas do pobo.
Este un claro exemplo do románico galego, que ten unha única planta, nunha soa nave que finaliza nun ábside semicircular. É bastante sobrio no seu exterior e resulta bastante vertical dado o desnivel no que está asentado. A fachada principal ten dos contrafortes ,e a entrada un pouco apuntado, o que deixa ver que xa fai adivinan influencia do gótico.
Hoxe venres 23 conmemórase o 187 aniversario do nacemento da máis ilustre poetisa e escritora de Galiza. A súa obra é patrimonio da cultura galega e importante tamén de fóra das nosas fronteiras, xa que escribíu tanto na nosa lingua como en castelán.
Dende fai xa uns anos, no colexio non queremos deixar pasar este día sen pararnos a coñecer un pouco máis da vida e a obra desta gran figura da literatura. Este curso non será unha excepción: xa temos preparadas as actividades que nos distintos niveis educativos realizaremos para achegarnos máis á súa lembranza.
Neste blogue queremos tamén deixar a súa pegada, cunha canción, atopada no canal de Youtube “Kókiti Música”, que relata obras e circunstancias especiais da súa vida, cun ritmo moderno e pegadizo.
O Equipo de Dinamización da Lingua Galega convoca unha nova edición do Concurso de Poemas e Relatos Ilustrados, que nesta ocasión quere dedicar á memoria de Francisco Fernández del Riego.
As bases do concurso aparecen ao premer na palabra “bases” destacada en azul. Nelas atoparedes tamén os textos a ilustrar para cada categoría.
Xavedes! 