O último
Festival das letras
O xoves que ven celebraremos unha vez máis as nosas letras. este ano lembraremos a gran LUISA VILLALTA, unha escritora, profesora e violinista xenial que demostrou a sua grandeza a pesar da sua curta vida.
XXVI Certame literario das Letras Galegas
Un ano máis, alegrámonos moito de presentar o noso Certame Literario das Letras Galegas. Unha cita para animarvos a todos e todas a despregar as vosas dotes literarias e a deixar voar a imaxinación, escribindo contos fantásticos, de medo, de aventuras, máis persoais, máis gracioso, poemas,…o que queirades! Sodes libres para elixir un tema e sacar ese gran escritor/a que levades dentro. Neste enlace de aquí abaixo vos deixamos as bases para participar.
E como sempre, animámosvos a participar! A escribir…e viva a nosa lingua!
Os escaravellos voan á tardiña, María Gripe, SM, 242 páxs.
Xonás, Annika e David aceptan o encargo de coidar durante o verán as flores dunha casa deshabitada. No faiado atopan un feixe de cartas escritas por Andreas e a súa irmá no século XVIII. Falan dos seus amores e dunha maléfica estatua funeraria exipcia que trae consigo unha maldición. A partir de aquí comezarán a investigar e veranse envoltos nunhas interesantes aventuras. Hai intriga, historia de amor entre os rapaces, un cura (o Padre Lindroth), unha curiosa partida de xadrez, etc. Excelente novela.
A miña planta de laranxa lima, José Mauro de Vasconcelos.
Clásico da literatura brasileira que conta a historia dun neno de cinco anos que comenza a percibir a vida, coas suas alegrías e tristezas. Ao non comprender o mundo dos adultos, Zezé ten longos e emotivos diálogos cunha árbore e fala de todo o que non pode falar cos maiores. É unha obra de plena vixencia para non pasar de puntas polo tema do maltrato infantil e as súas consecuencias.
Este é un deses libros que se venden por milleiros e gostan igual a nenos, adolescentes e maiores, eloxiada pola crítica e considerada unha das mellores obras de literatura infantil e xuvenil de tódolos tempos. É un deses libros que sabe chegar ó corazón do lector sen máis arte que facer unha boa literatura.
A editorial Primeirapersoa o recomenda para 2º de E.S.O.
O pobo con tumbas nas portas da casa e donde viviu un lobishome.
O normal nos pobos é topar xardíns de flores e tendas e bares ó lado da casa,, pero se vives en Santa Mariña de Augas Santas, perto de Alariz, na provincia de Ourense, a cousa é moi diferente, nos xardíns das casas hai tumbas dos teus antergos.
O pobo é moi bonito, ten un precioso casco histórico e ten unha Iglesia marabillosa. O pobo debe o seu nome a unha muller que foi decapitada nesa vila por un gobernador romano. Cando foi enterrada xurdiron do chan tres chorros de sangue que logo se volveron nunha fonte de auga milagreira que ainda hoxe existe e que se di que cura algunas enfermedades.
Perto da igresa tamén hai un carballo que segundo a lenda sangraba cando o querían curtar. Ó final a árbore ardeu porque lle caeu un lóstrego e uns madereiros curtaron os restos. O misterioso de tema é que acabaron morrendo todos en moi pouco tempo.
Como aquí non acaban os misterios deste pobo, cerca está o chamado “forno da santa” donde foi quemada. Esto está nunha construcción templaria, da que hoxe queda pouco pero donde aínda se poden visitar varias galerías subterráneas con final descoñecido. Mellor non vos metades.
E para acabar de complicar as cousas, por si fora pouco misterio nun so pobo, nel vivu Manuel Blanco Romasanta, o lobishome de Allariz. Este foi o primeiro asasino en serie de Galicia, tamén coñecido como sacamantecas ou sacauntos. Parece ser que matou a 13 persoas, todos mulleres e nenos. O tipo non so asasinaba xente senon que lles quitaba a grasa e a vendía polos pobos de Galicia como un ungüento maravilloso e curativo. En 1852 foi detido, xuzgado e condenado a norte. A raiña Isabel II cambioulle a pena por cadena perpetua, din que en agradecemento por curarlle unha enfermedade cun misterioso ungüento, non se sabe, todo é un misterio Morreu no ano 1863 nunha cárcere de Ceuta.
Eso é todo, en resumo é un sitio ó que paga apena viaxar e pasear polas súas rúas. Nunca se sabe que misterios podes atopar.
De como o santo dos croques se fai peregrino.
Pepe Carballude. Ed. SM
O mestre Mateo ten que facer o Camiño de Santiago e escapa do Pórtico da gloria acompañado dun anxo trapalleiro que acaba perdendo parte das plumas, tamén da sombra dun cabalo (un dos bichos do Pórtico). Polo medio uns policías que non creen nada do asunto…
Unha historia divertida, sorprendente e ben contada.
Candeloria 2024: e o premio é para…
“O prometido é débeda”, di o refrán, e por iso queremos adicarlle este espazo aos nosos gañadores e gañadoras do último Certame de Cartas de Amor de Candeloria. Os seus traballos foron elixidos pola súa orixinalidade, o seu sentimento, a súa creatividade.
Parabéns para eles e elas e moitísimas grazas a todos os participantes pola súa ilusión e esforzo!
Imos a polo seguinte certame!
Lectura para o fin de semana :
A casa da luz, Xavier P. Docampo, Xerais,
Alicia (rapaza rebuldeira e traste) e os seus catro amigos (Álvaro, Aida, Anxo e Alba) anda a construír unha cabana de xestas e paus no Campo da Igrexa de Eiravella. E nestas chega Pumariño, un home duns setenta anos que fala con debuxos no chan e anda a picar nas paredes da casa. El sendo neno viu cómo lle mataban o pai na guerra e agora desfai valados para topar o ouro que agachou seu pai canteiro…
Lembrade que ler é viaxar por mundos novos.
Xavedes! 