Carlos Casares… á marxe do tempo
Hoxe cúmprense 10 anos do falecemento do escritor ourensán Carlos Casares. Membro da Real Academia Galega, presidente da Editorial Galaxia, presidente do Consello da Cultura Galega… pero sobre todo, autor de xoias da nosa narrativa como Ilustrísima ou Deus sentado nun sillón azul, biógrafo, ensaísta e mesmo escritor de literatura infantil, con obras como A galiña azul ou As laranxas máis laranxas de tódalas laranxas.
Iso si, quizais a actividade que máis coñecido o fixo entre o público en xeral foi a xornalística, en especial a columna que con carácter diario e baixo o título de Á marxe (toda unha declaración de intencións) publicou en La Voz de Galicia dende o ano 1992 ata a súa morte. Nesas pezas, que Manuel Rivas describe como “pequenas onzas de ouro que xustifican todo un periódico” (e non podemos estar máis de acordo), Carlos Casares achegábanos a súa particular visión do mundo. Non falaba de nada? Ou falaba de todo?
Podédelo comprobar visitando o blogue que vos recomendamos hoxe: Á Marxe do tempo, no que se recolle unha selección destas columnas.
Diariamente selecciona unha destas marxes de xeito que coincida coa data orixinal de publicación (por exemplo, onte 8 de marzo seleccionouse unha publicada orixinalmente o 8 de marzo de 1995), unha axeitada maneira de comprobar a súa vixencia.
Algúns configúranse como pequenos e deliciosos contos, outros tratan asuntos tan de actualidade que poderían estar escritos, coma quen di, antonte.
Como afirma hoxe Juan Cruz no seu blogue de elpais.com, “Diez años años ya. Parece mentira que pase tanto tiempo de su muerte, pero sobre todo parece mentira que se haya muerto.”
Pois iso.
Da fala que se perde
E xa que o outro día andabamos a voltas cos ditos, hoxe recuperamos un artigo publicado a finais de febreiro en La Voz de Galicia. Está extraído da sección Ferrol, Ferrol, onde eu nacín, que tódolos domingos nos trae o humorista gráfico Siro (podédela atopar na contraportada do caderniño local).
Leva por título Da fala que se perde, e nel cóntanos que:
Son moitas as palabras e expresións -algunhas típicamente ferrolás […] – que van desaparecendo da fala coloquial.
, para a continuación facer un pequeno percorrido por algunha delas. Pinchade aquí para acceder ao artigo completo.
E vos, seguides a empregar algunha delas?
Naceron dous corvos brancos!
Dende 1996 e ano a ano, a Internationale Jugendbibliothek München (a Biblioteca Internacional da Xuventude de Múnic, vaia) vén elaborando unha lista cos mellores libros infantís e xuvenís recentemente editados. A lista, que recibe o nome de White Ravens (corvos brancos) compóñena 250 títulos “de interese internacional que merecen unha recepción más ampla debido á súa temática universal e/ou o seu excepcional e a miúdo innovador estilo e deseño artístico e literario” (de aí o de corvos brancos, pola súa singularidade).
Os libros son seleccionados polos especialistas da lingua (Lektoren) da entidade de entre os publicados recentemente (en todo o mundo, ollo!). A correspondente a este ano 2011, que acaba de se facer pública, recolle publicacións en 36 linguas distintas e abarca un total de 52 países (podedes consultala ordeada por idioma aquí e por país aquí)
E por que vos falamos dela? Pois porque entre eses 250 títulos que conforman a lista de 2011 coáronse dous editados no noso idioma. Son O pintor do sombreiro de malvas de Marcos Calveiro (e ilustracións de Ramón Trigo), editado por Xerais
Un adolescente é enviado pola súa nai dende París a pasar cunha tía unha boa tempada na vila de Auvers. Durante aqueles días do verán de 1890, coñecerá a Vincent, un pintor que semella beberse a vida con cada violenta pincelada sobre o lenzo e do que durante sesenta e nove días se fará inseparable, acompañándoo no seu deambular polos trigais e na súa infatigable loita contra os convencionalismos da vida provinciana. Mais o mozo tamén descubriá o amor, coñecerá algúns misterios sobre o seu pasado e se enfrontará por vez primeira á morte, o que o obrigará a tomar unha decisión sobre o futuro que lle agarda.
, e Contos para nenos que dormen deseguida, de Pinto & Chinto (si, David Pintor e Carlos López, os humoristas gráficos de La Voz de Galicia), editado por Kalandraka.
Os contos para antes de durmir han de ser curtos; non como aquel conto tan longo que, cando se acababa de contar, xa era hora de que o neno fose ao colexio. Ou aquel tan longo no que os nenos quedaban durmidos pola metade e logo tiñan que soñar o final. Aínda que o conto máis longo que coñecemos é tan longo que cando se remata de contar, o neno xa é adulto.
Dous títulos que se unen aos máis de trinta distinguidos nos últimos quince anos (de feito non é a primeira vez que Marcos Calveiro ou Ramón Trigo reciben tal recoñecemento). Se queredes ver de que obras estamos a falar, pinchade na imaxe inferior para acceder a unha listaxe das mesmas.
O fundador do cómic galego
Esa é unha das honras que recaen sobre Xaquín Marín (Ferrol, 1943), un dos debuxantes e ilustradores máis coñecidos e recoñecidos da nosa terra. E é que o álbum “2 viaxes”, que editou xunto con Raimundo Patiño en 1975, pasa por ser o primeiro publicado na nosa lingua.
Presentámovolo (aínda que moitos de vós o coñeceredes de sobra polos seus traballos en La Voz de Galicia, onde publica diariamente a viñeta O lecer de Isolino) porque hai motivos dabondo para que se convirta nun habitual destas páxinas, posto que a temática que aquí tratamos non lle é, para nada, allea. Para mostra…
Xavedes! 
Comentarios recentes